او مى گفت: در این روزهاى سخت پیرى، که خزان عمرِ بى حاصل است، و برگریزان حواس، و هر روز چیزى را از دست مى دهم، وقتى به گذشته هاى دورِ دور مى اندیشم، احساس باختن دارم!
پدرم ایشان را به تسکین گفت: تا آنجا که به یاد دارم، مردمان، به تمامى حسرت شما را داشتند،
و شما، روزى از آموختن سرنتافتى،
همواره پاىِ تخته تعلیم بودى،
و کودکان را به دانش و علم رهنمون!
و او آهى برآورد، و گفت: کاش نخست دکان خود را، و خودیتها را تخته مى نمودم!
وانشد از تخته تعلیم بر رویم درى ----- کاش اول تخته مى کردم دکان خویش را